ECHR, Saadi c. Italie [GC], 28.2.2008

Η υπόθεση αφορά, βασικά, το άρθρο 3 της Σύμβασης και, συγκεκριμένα, το ζήτημα απέλασης αλλοδαπού σε τρίτο κράτος, όπου υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι ο ίδιος μπορεί να υποβληθεί σε βασανιστήρια. Η απόφαση δεν εισάγει κάτι νεότερο αλλά επιβεβαιώνει την έως σήμερα νομολογία του δικαστηρίου ως προς τον απόλυτο χαρακτήρα προστασίας του άρθρου 3 της Σύμβασης (βλ. σχετικά Chahal v. United Kingdom, 1996). Βάσει αυτής της διαπίστωσης, δεν γίνεται δεκτό το επιχείρημα του βρετανικού κράτος (το οποίο άσκησε παρέμβαση στην εν λόγω δίκη) σύμφωνα με το οποίο για τη νομιμότητα της απέλασης θα πρέπει να λαμβάνεται υπ΄όψη η επικινδυνότητα του προσφεύγοντος. Στην προκειμένη περίπτωση ο προσφεύγων είχε κατηγορηθεί στην Ιταλία για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση και είχε καταδικασθεί στην Τυνησία για την ίδια κατηγορία. Για το δικαστήριο το ζήτημα της μεταχείρισης στην οποία μπορεί να υποβληθεί ο προσφεύγων στο κράτος υποδοχής και η επικινδυνότητά του είναι κριτήρια άσχετα μεταξύ τους και δεν μπορούν να σταθμιστούν μεταξύ τους. Επίσης, το δικαστήριο απορρίπτει το επιχείρημα του βρετανικού δημοσίου κατά το οποίο ο ενδιαφερόμενος θα πρέπει να προσκομίζει συγκεκριμένες αποδείξεις για την πιθανότητα να υποβληθεί σε βασανισμό, στην περίπτωση που κατηγορείται ή έχει καταδικασθεί για σοβαρά αδικήματα, όπως η συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση.
Αξιοσημείωτο επίσης ότι το δικαστήριο επιβεβαιώνει την έννοια της εν δυνάμει παραβίασης. Δέχεται ομόφωνα (πράγμα σπάνιο για τον συγκεκριμένο δικαστικό σχηματισμό) ότι σε περίπτωση απέλασης του προσφεύγοντος στην Τυνησία θα συντελεσθεί παραβίαση του άρθρου 3.