Η αγνώστου διαμονής Ρουμάνα καθαρίστρια και τα θαυμαστά έργα των ποινικών δικαστηρίων/ ΕΔΔΑ, Popovitsi c. Grèce, 14.1.2010

Λοιπόν, η Popovitsi δεν παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ως προς το νομικό σκέλος της αλλά, αναμφισβήτητα, καταδεικνύει την παντελή έλλειψη κοινού νου που χαρακτηρίζει ουκ ολίγες φορές τα ελληνικά δικαστήρια. Η νομολογία του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου έχει, ιδιαιτέρως τα τελευταία χρόνια, αναδείξει ιστορίες απείρου κάλλους, όπου τα ελληνικά δικαστήρια ερμηνεύουν τόσο στενά και φορμαλιστικά το εθνικό δίκαιο (σε ό,τι αφορά τους κανόνες του παραδεκτού) ώστε τελικά να προσβάλλεται το δικαίωμα πρόσβασης σε δικαστήριο. Η Popovitsi είναι μία από αυτές τις υποθέσεις, η οποία μάλιστα αφορά το ειδικότερο ζήτημα της κοινοποίησης του κλητηρίου θεσπίσματος και της καταδικαστικής απόφασης σε άτομα αγνώστου διαμονής. Κατά της προσφεύγουσας ασκήθηκε μήνυση για κλοπή από την οικία του πρώην εργοδότη της, για τον οποίον εργαζόταν ως καθαρίστρια (floor management, για πιο politically correct έκφραση). Το αστυνομικό όργανο την αναζήτησε ωστόσο σε λάθος διεύθυνση από αυτήν στην οποία αποδεδειγμένα διέμενε και, έτσι, το κλητήριο θέσπισμα αναρτήθηκε στο δημαρχείο Αθηνών καθώς η προσφεύγουσα θεωρήθηκε ως «αγνώστου διαμονής». Μετά την καταδίκη της in absentia και η απόφαση του πλημμελειοδικείου αναρτήθηκε στο δημαρχείο. Η προσφεύγουσα πληροφορήθηκε την καταδίκη της όταν πήγε να ανανεώσει την άδεια παραμονής της. Σημειωτέον ότι καθ΄όλη της διάρκεια της παραμονής της στην Ελλάδα δήλωνε στις αρμόδιες διοικητικές αρχές την ίδια, πραγματική, διεύθυνση. Έχοντας χάσει την προθεσμία να ασκήσει έφεση, ζήτησε την ακύρωση της καταδικαστικής απόφασης προβάλλοντας ότι κακώς είχε θεωρηθεί ως αγνώστου διαμονής, αφού οι διοικητικές αρχές μια χαρά είχανε στη διάθεσή τους την πραγματική της διεύθυνση. Το δικαστήριο απέρριψε όμως την αίτηση ακυρώσεως υπογραμμίζοντας ότι η εισαγγελική αρχή δεν είχε στη διάθεσή της τη σωστή διεύθυνση.



Το ΕΔΔΑ κατέληξε σε παραβίαση του άρθρου 6§1 και συγκεκριμένα του δικαιώματος πρόσβασης σε δικαστήριο, επισημαίνοντας βασικά ότι από τη στιγμή που οι άδειες παραμονής της προσφεύγουσας περιελάμβαναν την ορθή διεύθυνσή της, θα έπρεπε οι εισαγγελικές αρχές να δείξουν κάποιο ενδιαφέρον και να την αναζητήσουν και εκεί. Το ΕΔΔΑ υπονοεί δηλαδή ότι πρέπει να υφίσταται ένα είδος συνεννόησης και ενημέρωσης μεταξύ της διοίκησης και της δικαιοσύνης σε ό,τι αφορά τέτοια διαδικαστικά ζητήματα, ιδιαιτέρως όταν η επίδοση δικαστικού εγγράφου όπως είναι το κλητήριο θέσπισμα ή η καταδικαστική απόφαση μπορεί να έχει σοβαρότατες συνέπειες για τον ενδιαφερόμενο. Επίσης, το ΕΔΔΑ τόνισε ότι ο πολίτης δεν έχει υποχρέωση να τρέχει να ενημερώνει τις εισαγγελικές αρχές όποτε αλλάζει διεύθυνση κατοικίας, από τη στιγμή που δεν γνωρίζει ότι εκκρεμεί ποινική δίωξη εναντίον του (§22). Λογικό μου φαίνεται αυτό. Αντί η γραμματεία της εισαγγελίας να θεωρεί ότι μαζί με τη μετακόμιση κάθε πολίτης θα πρέπει να τρέχει και στην Ευελπίδων λέγοντας «καλού-κακού ας το πω και στον εισαγγελέα, δεν ξέρεις μήπως μου έχει τραβήξει κανένας καμιά μήνυση», μάλλον θα έπρεπε οι κρατικές υπηρεσίες να συνεργάζονται καλύτερα και να μη βαριούνται που ζουν.



Να υπενθυμίσω ότι η Popovitsi είναι η δεύτερη ελληνική απόφαση του ΕΔΔΑ ως προς το ζήτημα της κοινοποίησης στα πρόσωπα που θεωρούνται «αγνώστου διαμονής». H πρώτη ήταν η περυσινή Elyasin c. Grèce (28.5.2009) στην οποία η Popovitsi, περιέργως πώς, δεν κάνει οιαδήποτε αναφορά. Κακώς, τέλος, η απόφαση δεν επιδικάζει χρηματική αποζημίωση στην προσφεύγουσα λόγω ηθικής βλάβης, θεωρώντας ότι η διάγνωση της παραβίασης είναι αρκετή. Ναι, θα κάνει η προσφεύγουσα την απόφαση του Στρασβούργου κορνίζα και θα τη βάλει στο σαλόνι να τη δείχνει στις φίλες της κατά τον απογευματινό καφέ!


Τέλος, αν έχετε διάθεση για μελαγχολικό ροκάκι σας προτείνω Black Heart Procession και ιδιαιτέρως το album Amore del Tropico.

Δεν είναι ο τελευταίος τους δίσκος αλλά, προσωπικά, είναι αγαπημένος μου.