Ενδιαφέρον άρθρο για ομοφοβικό λόγο

To αγγλικό website The Commentator δημοσίευσε ένα ενδιαφέρον άρθρο για τον ομοφοβικό λόγο και την πρόσφατη απόφαση Vejdeland του ΕΔΔΑ.

Pina

Ένα ωραίο τραγούδι που άκουσα χθες στην ταινία Pina: The here and after του Jun Miyake

Ελευθερία του τύπου v. Τιμής και υπόληψης διασημοτήτων : Σημειώσατε 1 (για την ώρα) Axel Springer AG c. Allemagne [GC], no 39954/08, 7.2.2012/ Von Hannover c. Allemagne (no 2) [GC], nos 40660/08 et 60641/08, 7.2.2012

Η πιο πρόσφατη σοδειά αποφάσεων του Grand Chamber του ΕΔΔΑ έχει στο μενού ελευθερία της έκφρασης, μίντια, τιμή και υπόληψη διασημοτήτων. Μιαμ, μιαμ ! Τη θυμάστε την πρώτη απόφαση Von Hannover, με την Καρολίνα του Μονακό να διαμαρτύρεται διότι τη φωτογράφιζαν με το αίσθημα σε εστιατόρια και παραλίες; Ε, οι δύο αποφάσεις του GC

είναι το sequel της ίδιας προβληματικής. Η ελευθερία του Τύπου κερδίζει στα σημεία αλλά, κατά τη γνώμη του blog, δεν θα πρέπει να κάνουν και πάρτυ τα ΜΜΕ καθώς η νίκη είναι στα σημεία.

 Στην πρώτη υπόθεση, την Axel Springer (τη μαμά εταιρεία της εφημερίδας Bild, που γράφει τελευταία τόσο ωραία πράγματα για τη χώρα μας), η εφημερίδα δημοσίευσε πρωτοσέλιδο άρθρο στο οποίο περιγραφόταν η σύλληψη ενός διάσημου ηθοποιού για κατοχή κοκαΐνης. Ο καλλιτέχνης προσέφυγε στα γερμανικά δικαστήρια και πέτυχε την έκδοση διαταγής με την οποία απαγορευόταν η αναδημοσίευση του συγκεκριμένου άρθρου. Όταν στη συνέχεια ο ηθοποιός καταδικάστηκε για κατοχή ναρκωτικών σε χρηματικό πρόστιμο, πέτυχε πάλι την έκδοση δικαστικής διαταγής με την οποία απαγορευόταν η δημοσίευση αυτής της είδησης. Στη Von Hannover, μία φωτογραφία της Καρολίνας να περπατάει στα χιόνια με τον σύζυγό της Ερνέστο Αύγουστο δημοσιεύθηκε σε γερμανικά περιοδικά συνοδεύοντας άρθρο που αφορούσε την άσχημη κατάσταση της υγείας του Ρενιέ. Η Καρολίνα είχε προηγουμένως ζητήσει από τα δικαστήρια να απαγορεύσουν τη δημοσίευση αλλά αυτά θεώρησαν ότι η φωτό σχετιζόταν λίγο ως πολύ με θέμα γενικότερου ενδιαφέροντος που ήταν η υγεία του μπαμπάκα της Καρολίνας.

Το ωραίο με τις δύο υποθέσεις είναι ότι αφορούν το ίδιο νομικό ζήτημα, δηλαδή τη σχέση της ελευθερίας της έκφρασης με την προστασία της ιδιωτικότητας διασημοτήτων. Η κάθε μια υπόθεση αντιμετωπίζει όμως το ζήτημα από διαφορετική οπτική γωνία. Στην Axel Springer, η προσφεύγουσα παραπονιόταν για παραβίαση του άρθρου 10, δηλαδή της ελευθερίας του Τύπου ενώ στη δεύτερη η Καρολίνα προέβαλε ότι ειχε παραβιαστεί το άρθρο 8 και, ειδικότερα, το δικαίωμα προστασίας της ιδιωτικής ζωής. Λοιπόν, το πρώτο καλό νέο είναι ότι το Grand Chamber αποφάσισε να συμπεριφερθεί ως Grand Chamber και να εξηγήσει, βασιζόμενο στην πρότερη νομολογία του, βάσει ποιών στοιχείων προβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις στη στάθμιση ανάμεσα στα δυο συγκρουόμενα δικαιώματα. Τα στοιχεία αυτά είναι πέντε, δηλαδή α) η συμβολή του δημοσιεύματος σε συζήτηση γενικότερου ενδιαφέροντος β) η αναγνωρισιμότητα του προσώπου που αποτελεί το αντικείμενο του άρθρου γ) η γενικότερη συμπεριφορά του προσώπου και η τυχόν προηγούμενη κυκλοφορία της είδησης σε άλλη δημοσίευση δ) το περιεχόμενο, η μορφή της δημοσίευσης καθώς και οι συνέπειες της τελευταίας και ε) οι περιστάσεις λήψης των φωτογραφιών. Παρατηρούμε λοιπόν ότι το επιτρεπτό δημοσίευσης φωτογραφιών σε περιπτώσεις όπως οι οι συγκεκριμένες καθορίζεται μέσα από πολλαπλά φίλτρα που θέτει το ΕΔΔΑ.

Στην πρώτη υπόθεση, το ΕΔΔΑ θεώρησε ότι η κοκίτσα του ηθοποιού και η καταδίκη του ήγειραν λιγουλάκι ζήτημα γενικότερου ενδιαφέροντος και ότι, γενικότερα, η εφημερίδα δεν είχε κακή πρόθεση κατά τη δημοσίευση, δηλαδή δεν αποσκοπούσε στο ξεκατίνιασμα του ηθοποιού αλλά στην ενημέρωση του κοινού. Έτσι, παρά το γεγονός ότι αναφέρθηκε στη σύλληψη και την καταδίκη, δεν επεκτάθηκε και σε γαργαλιστικές λεπτομέρειες από τη ζωή του προσφεύγοντος. Παραβίαση του άρθρου 10.

Στη δεύτερη υπόθεση, το GC παρατήρησε ότι τα γερμανικά δικαστήρια ήταν σωστά και όμορφα και προέβησαν σε ενδελεχές ζύγισμα των συγκρουόμενων δικαιωμάτων. Η επίμαχη φωτογραφία αφορούσε μεν ιδιωτικές στιγμές στο χιόνι, ωστόσο συνέβαλε κατά κάποιον τρόπο σε ένα δημόσιο διάλογο, καθώς σχετιζόταν με ένα «γεγονός της σύγχρονης ιστορίας» την κατάσταση του Ρενιέ. Δηλαδή, το άρθρο υπονοούσε ότι ενώ ο Rενιέ πέθαινε, η Καρολίνα το είχε ρίξει στις διακοπές. Επίσης, ο χώρος λήψης της φωτογραφίας ήταν δημόσιος (καταμεσής δρομου, στο ειδυλλιακό Σεν Μόριτς) και απεικονίζονταν σε αυτή δημόσια πρόσωπα. Σε αυτό το σημείο  να σημειώσουμε ότι το ΕΔΔΑ παρατήρησε ότι τα γερμανικά δικαστήρια είχαν εξετάσει το θέμα βάσει των νομολογιακών του αρχών, στοιχείο που το ικανοποίησε ιδιαίτερα. Αυτό είναι ένα πρόσφατο trend στη νομολογία (βλ. σχετικά και την επίσης πρόσφατη Mork v. Germany). Συμβουλή λοιπόν προς τα αγαπημένα μας ανώτατα δικαστήρια. Αν θέλετε να περνάτε χωρίς άγχος και καούρες τον σκόπελο του ΕΔΔΑ, βάζετε στις αποφάσεις σας και καμιά αναφορά στα νομολογιακά του κριτήρια. Κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό. Και πού ξέρεις; Μπορεί και να σου κάτσει...

Με τις δύο αυτές αποφάσεις το GC λέει στην ουσία ότι το γεγονός πως τα επίμαχα άρθρα ή φωτογραφίες δημοσιεύονται από κουτσομπολίστικα περιοδικά, δεν σημαίνει ότι η ελευθερία του Τύπου πάει περίπατο. Εφόσον υπάρχει ένα είδος χαλαρού συνδέσμου με την επικαιρότητα και με ζήτημα δημοσίου ενδιαφέροντος, είναι πιθανό η πλάστιγγα να γείρει υπέρ της ελευθερίας του Τύπου. Φαντάζομαι βέβαια ότι μικρή αξία έχουν οι αποφάσεις αυτές για τα ελληνικά κουτσομπολίστικα περιοδικά, στα οποία βλέπουμε πάντα τις ίδιες και τους ίδιους να ακκίζονται ή να κοιτάνε έκπληκτοι τον φακό του φωτογράφου ("μα καλά πού με ξετρύπωσε εδώ πέρα με το αίσθημα;"), ενώ στην πραγματικότητα πάντοτε το κλικ ακούγεται με την άδεια τους.

Ο συνήγορος του τρομοκράτη

Την περασμένη Παρασκευή, 17 Φεβρουαρίου, το γαλλικό Συνταγματικό δικαστήριο (Conseil constitutionnel) έκρινε ως αντισυνταγματική διάταξη νόμου, ο οποίος αφορά την προσαγωγή υπόπτων για τρομοκρατικές πράξεις. Σύμφωνα με τη διάταξη αυτή, τα αστυνομικά όργανα είχαν τη δυνατότητα να ζητήσουν από τον ανακριτή να απαλλάξει από τα καθήκοντά του τον συνήγορο του υπόπτου και να διορίσει ex officio νέο ο ίδιος. Ο γαλλικός νόμος είχε ως πηγή έμπνευσης τον ισπανικό αντιτρομοκρατικό νόμο, που αποσκοπούσε να αντιμετωπίσει το φαινόμενο των τρομοκρατών της ΕΤΑ, τους οποίους εκπροσωπούσαν συνήγοροι ύποπτοι και οι ίδιοι για τρομοκρατική δράση. Το Conseil constitutionnel στάθηκε ιδιαίτερα στη σημασία του δικαιώματος επιλογής συνηγόρου, όπως κατοχυρώνεται από το άρθρο 6§3 της ΕΣΔΑ.

Tarkovsky Quartet

Άλλος ένας δίσκος από την ECM, στον οποίο, ομολογώ, έπεσα εντελώς κατά τύχη. Ο δίσκος κλείνει την τριλογία-αφιέρωμα του François Couturier στον Tarkovsky. Οι δύο προηγούμενοι δίσκοι, τους οποίους επίσης αξίζει να ακούσετε, είναι οι Nostalghia- Song for Tarkovsky και Un jour si blanc. Είναι ενδιαφέρον ότι, ενώ οι προηγούμενοι δίσκοι εμπνέονται ευθέως από τις ίδιες τις ταινίες του Ρώσου σκηνοθέτη, στο Tarkovsky Quartet ανιχνεύουμε την αίσθηση, την ατμόσφαιρα των ταινιών του, η οποία επιτρέπει στο κουαρτέτο (πιάνο, σαξόφωνο, βιολοντσέλο και μελαγχολικό ακορντεόν) να επισκεφθεί άλλα μουσικά, και όχι μόνο, έργα. Έτσι, οι τίτλοι των κομματιών κάνουν ευθείες αναφορές σε έργα του Τόμας Μαν, του Ρομπέρ Μπρεσόν και του Σοστακόβιτς. Ιδιαίτερα μου άρεσε το A celui qui a vu l'ange, φράση που είναι και η επιγραφή στον τάφο του μεγάλου σκηνοθέτη. Σημειωτέον ότι και η φωτογραφία στο εξώφυλλο του cd έχει ληφθεί από τον ίδιο τον Tarkovsky στον περίβολο της εξοχικής του κατοικίας.

Βιντεάκι για την ΕΣΔΑ στα ελληνικά

Το ΕΔΔΑ ανέβασε στο youtube το βιντεάκι σχετικά με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση, στα ελληνικά. Μπορείτε να το δείτε εδώ. Δεν είναι κι άσχημο.

Να σεβαστεί κανείς ή να μη σεβαστεί (τις αποφάσεις του ΕΔΔΑ);

Οι Βρετανοί έχουν σαλτάρει εντελώς τελευταία με το Ευρωπαϊκό δικαστήριο δικαιωμάτων του ανθρώπου. Όσο αυτό έβγαζε αποφάσεις καταδικάζοντας παρακατιανές χώρες, όπως Τουρκία, Ρωσία, άντε και Ελλάδα, για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ήταν καλά. Όταν οι καταδίκες αφορούν τους ίδιους, στυλώνουν τα πόδια, διότι αυτοί δεν είναι όπως οι υπόλοιποι. Έχουν δικαιοσύνη, όχι σαχλαμάρες. Εντάξει, για να μην υπερβάλλουμε, δεν νομίζω ότι μπορεί να συγκριθεί η ποιότητα του δικαιοδοτικού συστήματος της Μ. Βρετανίας με τη Ρωσία ή την Ελλάδα, αλλά λίγο λιγότερο τουπέ δεν βλάπτει.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτή η υπόθεση με τον Abu Qatada πολύ μου αρέσει. Ο τύπος, μουσουλμάνος κληρικός, από τους φανατικούς μπλεγμένος και στην 9/11, βρισκόταν υπό έκδοση από τη Μ. Βρετανία στην Ιορδανία. Είχε καταδικασθεί in absentia στην Ιορδανία για συμμετοχή σε τρομοκρατικές πράξεις. Οι αρχές της Ιορδανίας ζητούσαν διακαώς την έκδοσή του, για να δικασθεί εκ νέου για τρομοκρατικές πράξεις. Το ΕΔΔΑ όμως στα μέσα Ιανουαρίου απαγόρευσε την έκδοσή του. Θεώρησε, για πρώτη φορά στη νομολογία του, ότι ο προσφεύγων διέτρεχε τον κίνδυνο να καταδικασθεί βάσει μαρτυρικών καταθέσεων που θα είχαν ληφθεί μέσω βασανιστηρίων από τις ιορδανικές αρχές. Κάτι τέτοιο θα παραβίαζε το άρθρο 6 της ΕΣΔΑ.

Στη Μ. Βρετανία έχει γίνει χαμός με την Abu Qatada. Επειδή είναι της μόδας να τα βάζουν με το ΕΔΔΑ, έχουν ξεσηκωθεί αρκετοί, συμπεριλαμβανομένων κοκορόμυαλων πολιτικών, και λένε ότι δεν νομιμοποιείται το ΕΔΔΑ να υπαγορεύει στη Μ. Βρετανία, τη χώρα όπου ο ήλιος δεν δύει ποτέ, ποιον βρωμοτρομοκράτη μπορεί να ξαποστέλνει και ποιον όχι στις μπας κλας χώρες του τρίτου κόσμου.  Για να καταλάβετε, μέχρι και εφημερίδες, όπως η έγκριτη Sun, κάνουν δημοσκόπηση για να δουν πόσοι συμφωνούν να αψηφήσει η Μ. Βρετανία την απόφασει του ΕΔΔΑ και να στείλει τον παλαβό ιμάμη από κει που ήρθε. Άλλες βέβαια πιο σοβαρές φωνές επισημαίνουν ότι κάτι τέτοιο θα είχε επιπτώσεις στο προφίλ της Μ. Βρετανίας, ως χώρας που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου και υποτίθεται ότι συμμορφώνεται με τις αποφάσεις τις διεθνούς δικαιοσύνης. Το BBC είχε χθες ένα ενδιαφέρον άρθρο σχετικά.
Και άλλο ένα ενδιαφέρον άρθρο στο NewStatesman.
Προβλέπω μεγάλες πλάκες με τον Abu Qatada. Και είναι και ομορφάντρας!

Abu Qatada

Μετά την απόφαση του ΕΔΔΑ, οι Βρετανοί αναγκάστηκαν να βγάλουν τον Abu Qatada από τη φυλακή και είναι πάλι έξαλλοι με το Στρασβούργο!

http://www.bbc.co.uk/news/uk-17027993

Ομοφοβικός λόγος: Στα δύσκολα της ελευθερίας της έκφρασης, το ΕΔΔΑ σκοντάφτει Vejdeland and Others v. Sweden, 9.2.2012

Τα ζητήματα σχετικά με την ελευθερία της έκφρασης δεν είναι εύκολα, ιδιαίτερα όταν η νομολογία ενός δικαστηρίου δεν προσφέρει επαρκείς εξηγήσεις, δηλαδή μία καλοδουλεμένη θεωρητική βάση, σχετικά με τους λόγους προστασίας του συγκεκριμένου δικαιώματος. Η απόφαση Vejdeland είναι ενδεικτική της σύγχυσης στην οποία έχει περιέλθει το Ευρωπαϊκό δικαστήριο δικαιωμάτων του ανθρώπου ως προς την έκταση προστασίας ακραίας μορφής λόγου.

Οι προσφεύγοντες καταδικάσθηκαν από τα σουηδικά ποινικά δικαστήρια, για διακίνηση φυλλαδίων εντός σχολικού χώρου με επικριτικά σχόλια για την ομοφυλοφιλική προπαγάνδα που, κατά τη γνώμη τους, διεξάγεται στα σουηδικά σχολεία. Υποστήριζαν στα φυλλάδια ότι η ομοφυλοφιλία είναι βασικός παράγων εξάπλωσης του ιού HIV και της παιδεραστίας. Το ΕΔΔΑ έκρινε ότι η καταδίκη των προσφευγόντων δεν προκάλεσε παραβίαση του άρθρου 10 της ΕΣΔΑ, δηλαδή της ελευθερίας της έκφρασης. Πολύ περιληπτικά, συμπλέοντας με το σουηδικό Ανώτατο δικαστήριο, τόνισε ότι αν σκοπός των προσφευγόντων ήταν η διατύπωση γνώμης και η έναρξη δημόσιας συζήτησης για την αντικειμενικότητα της εκπαίδευσης στα σουηδικά σχολεία, τότε ιδιαίτερη έμφαση θα έπρεπε να είχε δοθεί από τους ίδιους στις εκφράσεις που είχαν χρησιμοποιηθεί στα φυλλάδια. Οι απόψεις τους σχετικά με τη σχέση ομοφυλοφιλίας και παιδεραστίας, το AIDS καθώς και η θέση ότι η πρώτη είναι «αποκλίνουσα σεξουαλική συμπεριφορά» έδειχναν κατά το ΕΔΔΑ βαθιά αρνητική προκατάληψη, παρά το γεγονός ότι δεν θα μπορούσαν ευθέως να θεωρηθούν μισαλλόδοξος λόγος. Κατά το ΕΔΔΑ οι διακρίσεις λόγω του σεξουαλικού προσανατολισμού έχουν την ίδια  βαρύτητα όσο και αυτές που επιβάλλονται λόγω «φυλής, καταγωγής ή χρώματος». Βασιζόμενο σε αυτά τα στοιχεία, το ΕΔΔΑ τόνισε ότι το περιεχόμενο των φυλλαδίων ήταν αδόκητα επιθετικό. Επίσης, έλαβε υπ΄όψη του ότι οι αποδέκτες τους ήταν νεαροί μαθητές, οι οποίοι δεν είχαν τη δυνατότητα αντίδρασης καθώς τα φυλλάδια είχαν τοποθετηθεί μέσα ή έξω από τους φοριαμούς τους (lockers) στο σχολείο.

Οι δισταγμοί του πέμπτου τμήματος του ΕΔΔΑ σχετικά με την προτιμητέα λύση αποτυπώνεται στο γεγονός ότι πέντε από τους επτά δικαστές συνέταξαν σύμφωνη γνώμη, προκειμένου να εξηγήσουν τις αποκλίνουσες θέσεις ως προς τη βάση διάγνωσης μη παραβίασης του άρθρου 10 που θα έπρεπε να ακολουθηθεί εν προκειμένω. Πρώτον, το Τμήμα αμφιταλαντεύθηκε εάν θα έπρεπε να θεωρήσει τις συγκεκριμένες απόψεις ως μισαλλόδοξο λόγο, ο οποίος αποτελεί κατάχρηση δικαιώματος και να απορρίψει την προσφυγή βάσει του άρθρου 17 της ΕΣΔΑ. Ευτυχώς, απέφυγε αυτήν την οδό, η οποία είναι ιδιαίτερα προβληματική καθώς εξαιρεί μια ολόκληρη κατηγορία λόγου από το πεδίο προστασίας του άρθρου 10 απλώς και μόνο με την αιτιολογία ότι αποτελεί « λόγο μίσους » (hate speech). Σημειωτέον ότι οι δικαστές Yudviska και Villiger υποστήριξαν στη σύμφωνη γνώμη τους ότι ήταν εφαρμοστέο εδώ το άρθρο 17 της ΕΣΔΑ. Επαναλαμβάνω ότι η επιλογή αυτή θα ήταν εντελώς λανθασμένη, καθώς οι επίμαχες εκφράσεις θεωρούνται στην ουσία ως μη λόγος που εξοβελίζεται από το πεδίο προστασίας της ελευθερίας της έκφρασης.

Ας πάμε όμως στην καρδιά του συλλογισμού του δικαστηρίου του Στρασβούργου. Η διάγνωση μη παραβίασης του άρθρου 10 στηρίζεται αποκλειστικά και μόνο στο πολεμικό περιεχόμενο των φυλλαδίων, χωρίς να γίνεται αναφορά σε οιαδήποτε συγκεκριμένη επίπτωση στην προσωπικότητα τρίτων ή σε διατάραξη της δημόσιας τάξης. Το ΕΔΔΑ χαρακτηρίζει τις φράσεις ως βαριές και προκατειλημμένες, για να τονίσει ότι η πρόκληση αισθημάτων μίσους δεν προϋποθέτει απαραίτητα και την παρακίνηση σε διάπραξη παράνομης πράξης (§55). Εφαρμόζοντας λοιπόν τη νομολογιακή γραμμή που είχε πρωτοεμφανιστεί στη Féret v. France (16.7.2009), το ΕΔΔΑ ικανοποιείται απλώς και μόνο από την ύπαρξη εν προκειμένω « παρακίνησης σε αισθήματα μίσους », χωρίς όμως εδώ τα λόγια να συνοδεύονται από οιαδήποτε μορφή διακριτικής μεταχείρισης. Πολύ περισσότερο, η νομολογία που έχει ήδη αναπτυχθεί στο πλαίσιο ρατσιστικού λόγου μεταφέρεται αυτούσια και στο περιβάλλον του ομοφοβικού λόγου, χωρίς το ΕΔΔΑ να εξηγεί σε ποια βάση στηρίζει αυτήν την  εξίσωση. Ναι, είναι ακριβές ότι, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, οι ομοφυλόφιλοι έχουν ιστορικώς καταστεί αντικείμενο διώξεων, καταπίεσης και διακρίσεων. Όμως, το γεγονός αυτό δεν επαρκεί νομικώς, για να δικαιολογηθεί η επέκταση της έννοιας του hate speech σε κάθε ευάλωτη κοινωνική, φυλετική, εθνοτική κλπ. κλπ. ομάδα, η οποία στο παρελθόν έχει γίνει αντικείμενο διακρίσεων.

Ακόμα πιο προβληματικό είναι το γεγονός ότι το ΕΔΔΑ στηρίζεται βασικά στο περιεχόμενο των επίμαχων εκφράσεων, τις οποίες, όπως προαναφέρθηκε,  χαρακτηρίζει βαριές και γεμάτες προκατάληψη, για να καταλήξει ότι η ελευθερία της έκφρασης ασκήθηκε εδώ με τρόπο «ανεύθυνο». Ο όρος «ανεύθυνος», είναι όμως εξαιρετικά γενικός, για να δικαιολογήσει τον περιορισμό της ελευθερίας της έκφρασης. Δεν χρειάζεται πολλή φαντασία, για να αντιληφθούμε ότι ως ανεύθυνη μπορούμε να χαρακτηρίσουμε οιαδήποτε λέξη δεν μεταφέρει με ευγένεια και ευπρέπεια τις απόψεις αυτού που την εκφέρει. Και τι σημαίνει "εκφράζομαι υπεύθυνα"; Πώς συμβιβάζεται αυτή η θέση του ΕΔΔΑ με τη λυδία λίθο της νομολογίας του σχετικα με την ελευθερία της έκφρασης, σύμφωνα με την οποία το συγκεκριμένα δικαίωμα κατοχυρώνεται βασικά για τις εκφράσεις και ιδέες που "προσβάλλουν, σοκάρουν και προκαλούν ανησυχία";


 Εν προκειμένω, χωρίς αμφιβολία, οι απόψεις των προσφευγόντων ως προς τη σχέση της ομοφυλοφιλίας, του AIDS και της παιδεραστίας ήταν κατάπτυστες. Αυτό, όμως από μόνο του δεν αρκεί, για να δικαιολογήσουμε τον ποινικό κολασμό αυτών που τις εξέφρασαν. Το να εκφράζεις προκλητικές, ανιστόρητες και γελοίες απόψεις δεν αντιμετωπίζεται με την ποινική καταδίκη αλλά με αντίλογο, ο οποίος καταδεικνύει την κενότητα  των θέσεών σου. 

Μουσική πρόταση ΣΚ- Richie Beirach- Impressions of Tokyo

Το μπλογκάκι καθιερώνει νέα στήλη, τη μουσική πρόταση του ΣΚ. Γι΄αυτήν την εβδομάδα προτείνω τον τελευταίο, εξ όσων γνωρίζω, δίσκο του Richie Beirach. Το μινιμαλιστικό πιάνο του μας ταξιδεύει μέσω της τζαζ στους κήπους, τα χρώματα και τη νύχτα της ιαπωνικής πρωτεύουσας λίγους μήνες πριν από την καταστροφή της Φουκουσίμα. Το αγαπημένο μου κομμάτι είναι το Haiku 2- Butterfly, που θυμίζει έντονα Keith Jarrett.

Συνθήκες κράτησης στις ελληνικές φυλακές και νομολογία ΕΔΔΑ. Απ΄όλα έχει ο μπαξές!

Το θέμα είναι τελευταία στη μόδα μετά τις προτάσεις της Κυβέρνησης για αποσυμφόρηση των φυλακών λόγω υπερπληθυσμού και τις επιστολές των διευθυντών των φυλακών του Κορυδαλλού και της Χαλκίδας ότι « κλείσαμε και δεν σας περιμένουμε ». Σκέφτηκα λοιπόν ότι θα ήταν χρήσιμο να παραθέσω τις αποφάσεις κατά της Ελλάδας που έχει δημοσιεύσει τα τελευταία χρόνια το Ευρωπαϊκό δικαστήριο και περιγράφουν γλαφυρά το χάλι μας.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: τελευταία άφιξη η Zontul v. Greece (17.1.2012) που πήρε και ιδιαίτερη δημοσιότητα στον Τύπο, μάλλον λόγω της χρήσης γκλομπ από τον άντρακλα λιμενικό προκειμένου να συνετίσει τον πρωκτό του άτυχου μετανάστη, ο οποίος κρατείτο υπό απέλαση στο όμορφο και λεβέντικο νησί της Κρήτης. Το ΕΔΔΑ διαπίστωσε παραβίαση του άρθρου 3 της ΕΣΔΑ, αφού χαρακτήρισε την πράξη του λιμενικού ως « βασανιστήριο ». Αυτό αποτελεί πρωτιά στις ελληνικές αποφάσεις που αφορούν συνθήκες κράτησης ή κακαομεταχείριση από κρατικά όργανα.

Στην Ibram v. Greece (25.10.2011), ο προσφεύγων κρατήθηκε για τέσσερις μήνες στη Γενική αστυνομική διεύθυνση Θεσσαλονίκης, ενώ βρισκόταν σε καθεστώς προσωρινής κράτησης. Το ΕΔΔΑ θεώρησε ότι οι συνθήκες διαβίωσής του ήταν απάνθρωπες και εξευτελιστικές. Επιβεβαίωσε ότι η φυλάκιση για παρατεταμένο χρονικό διάστημα σε χώρο, ο οποίος προοριζόταν για ολιγοήμερη κράτηση, δεν συμβάδιζε με τις επιταγές του άρθρου 3 της Σύμβασης (βλ. σχετικά και Vafiadis c. Grèce, n^o 24981/07, §§ 30-39, 2.7.2009 ; Shuvaev c. Grèce, n^o 8249/07, §§ 28-41, 29.10.2009). Το ΕΔΔΑ καυτηρίασε επίσης την ακαθαρσία στους χώρους κράτησης και την έλλειψη χώρου άσκησης για τους κρατουμένους.

Με την Taggatidis et autres c. Grèce (11.10.2011) μεταφερόμαστε στις πανέμορφες φυλακές Ιωαννίνων. Οι 47 προσφεύγοντες παραπονούνταν για τον υπερπληθυσμό στο εν λόγω σωφρονιστικό κατάστημα. Το ΕΔΔΑ στηρίχθηκε σε εκθέσεις εθνικών και διεθνών αρχών για να καταλήξει ότι σε κάθε έναν από τους προσφεύγοντες αναλογούσαν λιγότερα από 3 τετρ, μέτρα ατομικού χώρου και ότι στην ουσία οι κρατούμενοι στοιβάζονταν ο ένας πάνω στον άλλο. Για να βρεθεί χώρος, είχαν εγκατασταθεί κρεβάτια στον διάδρομο έξω από τα κελιά και οι κρατούμενοι ήταν υποχρεωμένοι να παραμένουν σχεδόν όλη την ημέρα στις κλίνες τους, διότι δεν είχαν πού αλλού να πάνε!! Κάτι σαν τα κοτόπουλα των Kentucky fried chicken δηλαδή. Σημειωτέον ότι το ελληνικό κράτος καταδικάσθηκε να καταβάλει 10.000 ευρώ σε κάθε προσφεύγοντα για την παραβίαση του άρθρου 3. 470.000 ευρώ δηλαδή σύνολο, τα οποία, εάν το ελληνικό κράτος είχε επενδύσει στη βελτίωση των συνθηκών κράτησης, θα είχε ίσως γλυτώσει αυτήν την καταδίκη και άλλες που ενδεχομένως έπονται.

Στην R.U. v. Greece (7.6.2011), το ΕΔΔΑ έστρεψε τον προβολέα του στις συνθήκες κράτησης αλλοδαπού, αιτούντος άσυλο, ο οποίος είχε κρατηθεί στο ακριτικό Σουφλί και στο κέντρο κράτησης στην Πέτρου Ράλλη. Βασιζόμενο στα συμπεράσματά του στην προγενέστερη S.D. v. Greece (11.6.2009) κατέληξε, μεταξύ άλλων, σε παραβίαση του άρθρου 3 της Σύμβασης.

Η Rahimi v. Greece (5.4.2011) ήταν η πρώτη ελληνική απόφαση στην οποία το Ευρωπαϊκό δικαστήριο διαπίστωσε παραβίαση του άρθρου 3 λόγω των συνθηκών κράτησης ανήλικου, αιτούντος άσυλου, στο κέντρο κράτησης Παγανής Λέσβου. Το ΕΔΔΑ διαπίστωσε ότι οι συνθήκες διαβίωσης στην Παγανή ήταν τόσο άθλιες ώστε, παρά την ολιγοήμερη κράτηση του προσφεύγοντα, προσέβαλαν, ανεξαρτήτως του χρόνου κράτησης, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. 

Κάτι μου λέει ότι έπεται συνέχεια το 2012 σε ό,τι αφορά τις ελληνικές αποφάσεις με συνθήκες κράτησης!