Λεβιάθαν, μ΄ακούς ;;; Περί καμερών και άλλων δαιμονίων

Τελευταία, με την εκλογή του Προέδρου και την επαναφορά των επάρατων καμερών στους δρόμους της Αθήνας, γίναμε όλοι συνταγματολόγοι. Όπως ακριβώς, κάθε χρόνο, όταν αρχίζει το πρωτάθλημα το φθινόπωρο, γινόμαστε όλοι (ή τουλάχιστον όσοι από εμάς έχουν προσβληθεί από την αρρώστια του ποδοσφαίρου) προπονητές. Για τον Πρόεδρο, η μάχη των συνταγματολόγων μάλλον καταλάγιασε (για την ώρα;) μετά τη συνέντευξη Αλιβιζάτου στην Καθημερινή της Κυριακής. Διαβάζοντας πάντως τα άρθρα και άλλων έγκριτων (λιγότερο ή περισσότερο) καθηγητών, και, εν γένει, νομικών, διαπιστώνω ότι πολλές φορές, με τις απόψεις που διατυπώνονται, οι παρεμβαίνοντες δεν θα περνάγανε ούτε τη Σύνθεση Δημοσίου στη Νομική. Σήμερα, π.χ. στην Καθημερινή, ο τέως πρόεδρος του Αρείου Πάγου Σ. Ματθίας υποστηρίζει ότι η πρόκληση εκλογών από την Αξιωματική αντιπολίτευση μέσω της εκλογής του Προέδρου της δημοκρατίας αποτελεί κατάχρηση εξουσίας (détournement de pouvoir). Τι άλλο θα ακούσουμε….

Τέλος πάντων. Και για τις κάμερες πάντως πολλές αρλούμπες γράφονται. Από τους περισσότερους δημοσιογράφους, άλλο τίποτε. Στην Ελευθεροτυπία της Δευτέρας ο Χ. Ζέρβας κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την έλευση του Μεγάλου Αδελφού. Επικαλείται την ποινικοποίηση της κουκούλας, τα καρτοκινητά. τις κάμερες το DNA. Όλα μέσα! Αχταρμάς αντισυνταγματικότητας. Οποιοδήποτε μέτρο περιορίζει την προσωπική ελευθερία σήμερα είναι αντισυνταγματικό! Λες και η εγκληματικότητα εν έτει 2009 βρίσκεται στα ίδια επίπεδα, δανείζεται την ίδια μορφή και παρουσιάζει την ίδια ένταση όπως είκοσι χρόνια πριν. Τα καρτοκινητά με ονοματεπώνυμο είναι αντισυνταγματικά, διότι κάθε ψυχοπαθής ο οποίος επιθυμεί ανώνυμα να απειλεί και να εκφοβίζει τηλεφωνικώς, θα έχει κάποιες δυσκολίες να το κάνει από δω και πέρα. Η κουκούλα είναι αντισυνταγματική, διότι είναι δικαίωμα του καθενός να τα σπάει και να δέρνει παραμένοντας ασύλληπτος. Όσο για τις κάμερες, ξαφνικά, σύμφωνα με αρκετούς (συμπεριλαμβανομένου και του Πρόεδρου του ΔΣΑ), ο ιδιωτικός χώρος καταλαμβάνει αυτομάτως και τον δημόσιο. Παντού, έχουμε απαίτηση ιδιωτικότητας. Σπίτι μας είναι οι δρόμοι, οι θάλασσες και τα βουνά. Ακόμα και η Πανεπιστημίου μέρα μεσημέρι!

Αυτό που, κατά τη γνώμη μου, δεν γίνεται αντιληπτό είναι ότι η εγκατάσταση καμερών ανταποκρίνεται στη διάχυτη κοινωνική απαίτηση για περισσότερη αστυνόμευση και ασφάλεια. Πολλαπλασιασμός των κρουσμάτων εγκληματικότητας, τυφλή τρομοκρατία, αύξηση του αριθμού των μεταναστών σε συνδυασμό με τη δύσκολη οικονομική συγκυρία δημιουργούν πάντοτε ένα ωραιότατο κοκτέιλ κοινωνικής ανασφάλειας. Και ο πολίτης πάντα θα προστρέξει στον Λεβιάθαν του και θα ζητήσει περισσότερη αστυνόμευση. Ο γέρο Hobbes σίγουρα γελάει με την ψυχή του μετά την 11η Σεπτεμβρίου.

Το ζήτημα λοιπόν δεν παίζεται στο ερώτημα «ναι ή όχι στην εγκατάσταση καμερών;» αλλά στο τι εγγυήσεις συνοδεύουν την επέκταση λειτουργίας τους. Ποια αρχή επεξεργάζεται τα καταγεγραμμένα στοιχεία, τι ένδικο μέσο έχει στη διάθεσή του ο θιγόμενος, ποιος αποφασίζει πού εγκαθίστανται κάμερες και κάθε πότε ενεργοποιούνται; Ποιος ελέγχει τι τύχη έχουν οι καταγεγραμμένες εικόνες μετά το επταήμερο. Για να δώσω ένα παράδειγμα, εάν αύριο-μεθαύριο αποφασίσει η αστυνομία ότι θα τοποθετηθούν κάμερες σε παραλία γυμνιστών της Σάμου για την καταγραφή άφιξης λαθρομεταναστών, αυτές θα ενεργοποιούνται και το πρωί όταν θα κάνουν το μπάνιο τους οι φυσιολάτρες; Εάν ο αρχηγός της ΕΛΑΣ υποψιάζεται ότι το απογευματάκι η κόρη του μπαλαμουτιάζεται σε παρκάκι κοντά στο σπίτι τους μπορεί να εγκαταστήσει εκεί κάμερα με την ίδια ευκολία που θα εγκαθιστούσε και στην πλατεία Συντάγματος; Και άλλα πολλά. Πάντως, όλοι αυτοί που κατακεραυνώνουν τις κάμερες και απορρίπτουν συλλήβδην την εγκατάστασή τους σε δημόσιους χώρους, αλείφουν το βούτυρο στο ψωμί όσων επιθυμούν τη χρήση τους στον πιο αυθαίρετο βαθμό.

Υ.Σ. Γουστάρω πολύ την άποψη της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων για τη δημιουργία υπερδικαιώματος ασφάλειας. Tο φαντάζομαι απ΄το πρωί να βουτάει μαινόμενο από τον πλανήτη Κρύπτον και να μας κάνει όλους μια μπουκιά!