Η Ελευθεροτυπία ως «Φωνή των Εξαρχείων»

Πρέπει να το παραδεχθούμε. Δεν είναι αυτονόητο για μία εφημερίδα να αλλάξει ύφος και προσανατολισμό, να εξειδικευθεί στην παρουσίαση συγκεκριμένης θεματολογίας, επιτυγχάνοντας παράλληλα την αναγνώριση του αναγνωστικού κοινού για την εγκυρότητα των ειδικών θεμάτων που επιλέγει να παρουσιάσει. Πρέπει λοιπόν να αναγνωρίσουμε ότι η Ελευθεροτυπία καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες τον τελευταίο καιρό να μετεξελιχθεί σε εφημερίδα που εξειδικεύεται στη χλωρίδα και πανίδα του κέντρου των Αθηνών και πιο συγκεκριμένα στα δρώμενα της περιοχής των Εξαρχείων.

Τελευταίο της επίτευγμα: η απουσία οιασδήποτε (τίποτα απολύτως!!!) αναφοράς στο χθεσινό φύλλο της για τον εντοπισμό της κεντρικής γιάφκας του «Επαναστατικού Αγώνα» στην Κυψέλη. Το καλύτερο όμως ήταν το σημερινό κεντρικό άρθρο του εκδότη της «Ε», με το οποίο εξηγεί την ορθότητα αυτής της επιλογής. Ούτε λίγο ούτε πολύ, το άρθρο υποστηρίζει ότι η δημοσιογραφική δεοντολογία απαγόρευσε τη δημοσίευση οιασδήποτε είδησης σχετικά με τον εντοπισμό της γιάφκας από τη στιγμή που η Αστυνομία δεν το είχε επιβεβαιώσει. Υπογραμμίζει λοιπόν η «Ε», ότι η Αστυνομία είχε περικυκλώσει την πολυκατοικία και δεν ήταν δυνατόν για τους δημοσιογράφους να προσεγγίσουν ούτε τους ενοίκους για να συνομιλήσουν μαζί τους. Κατά την «Ε», η απουσία οιασδήποτε είδησης αποσκοπούσε στην αποστολή μηνύματος στην κοινή γνώμη για «άμυνα στην παραπληροφόρηση» την οποία επιχειρεί η Αστυνομία με τη χρησιμοποίηση των ΜΜΕ προκειμένου να σπιλωθούν οι υπολήψεις των κατηγορούμενων για συμμετοχή σε τρομοκρατικές ενέργειες, να παραβιασθεί το τεκμήριο αθωότητας και τα ατομικά δικαιώματά τους.



Δηλαδή, αν καταλαβαίνω καλά τη λογική της Ελευθεροτυπίας, από τη στιγμή που η Αστυνομία δεν είχε επιβεβαιώσει επίσημα την ύπαρξη της γιάφκας, η δημοσιογραφική δεοντολογία δεν επέτρεπε τη δημοσίευση οιασδήποτε είδησης. Μάλιστα. Περίεργη αντίληψη περί δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Εγώ, αυτό που ήξερα μέχρι τώρα είναι ότι βασική αποστολή του δημοσιογράφου είναι η εγρήγορση, η καχυποψία για την εκδοχή των γεγονότων όπως την παρουσιάζουν οι κρατικές αρχές, και η εν συνεχεία, έρευνα και αποκάλυψη της αλήθειας. Και όλα αυτά μέσα στο πλαίσιο της δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Η λογική της «Ε», εισάγει ρηξικέλευθη ερμηνεία της δημοσιογραφικής δεοντολογίας: από τη στιγμή που κάποια είδηση δεν έχει ακόμα επιβεβαιωθεί από τις κρατικές αρχές, και μάλιστα από την Αστυνομία, ο δημοσιογράφος πρέπει να κάτσει με τα χέρια σταυρωμένα. Από εδώ και πέρα, οι δημοσιογράφοι της «Ε» καλό είναι να τηλεφωνούν στα υπουργεία και να ρωτούν τον αρμόδιο Υπουργό: «Κάτι ακούγεται για ένα σκάνδαλο προμηθειών, το επιβεβαιώνετε; Βγάλτε μια ανακοίνωση σας παρακαλούμε διότι αλλιώς η διεύθυνση της εφημερίδας δεν μας επιτρέπει να δημοσιεύσουμε την είδηση». Αλήθεια, όταν η Ελευθεροτυπία δημοσίευε πρώτη και καλύτερη της προκηρύξεις τις 17N, η Αστυνομία είχε επιβεβαιώσει την εγκυρότητά τους; Αλλά ξέχασα, στην περίπτωση αυτή δεν ετίθετο θέμα σύλληψης τρομοκρατών. Απλώς, η δημοσιογραφική δεοντολογία επέβαλλε στην Ελευθεροτυπία τη συνδρομή στην άσκηση του δικαιώματος στην ελευθερία της έκφρασης του Κουφοντίνα και του Ξηρού.



Λέει η Ελευθεροτυπία ότι η επιλογή της αποτελεί άμυνα στην προσβολή των δικαιωμάτων των συλληφθέντων και ιδιαιτέρως του τεκμηρίου της αθωότητας. Βεβαίως. Όταν προσβάλλεται αυτή η θεμελιώδης εγγύηση για τη διεξαγωγή δίκαιης δίκης, ο δημοσιογράφος πρέπει να το καταγγείλει, να ενημερώσει το κοινό. Αλλά στην περίπτωση της σύλληψης των μελών του Επαναστατικού Αγώνα, πότε και πώς παραβιάσθηκε το τεκμήριο αθωότητας και τα ατομικά δικαιώματα των κατηγορουμένων; Δεν θα όφειλε η Ελευθεροτυπία, χάριν της δημοσιογραφικής αξιοπιστίας να γίνει λίγο πιο συγκεκριμένη;



Εκτός αν δεν την ενδιαφέρει η αξιοπιστία της. Και δεν την απασχολεί η αντικειμενική ενημέρωση των αναγνωστών της. Διότι, έχει κάθε δικαίωμα η «Ε» να δημοσιεύει με τον τρόπο που εκείνη επιλέγει, με την ιδεολογική γραμμή που εκείνη επιθυμεί, την είδηση για το σημαντικότερο γεγονός της επικαιρότητας. Δεν έχει όμως το δικαίωμα να μη δημοσιεύει καθόλου της είδηση. Σαν μην υπήρξε ποτέ. Στην περίπτωση αυτή δεν δίνει την εντύπωση της καθημερινής, αδέσμευτης εφημερίδας, όπως ή ίδια αρέσκεται να προβάλλει τον εαυτό της. Μάλλον με πιο εμπλουτισμένη έκδοση της «Φωνής των Εξαρχείων» μοιάζει. Με καλύτερο αθλητικό ένθετο.