Άρθρο για τα Δεκεμβριανά (του 2008) στη Monde

Το διαβάσετε αυτό το άρθρο του Μαραντζίδη στην προχθεσινή Monde; Εγώ συμφωνώ.

Point de vue
La farce grecque : bilan d'une fausse révolte, par Nicos Marantzidis
LE MONDE | 28.04.09 | 13h06 • Mis à jour le 28.04.09 | 13h06


Les émeutes qui ont eu lieu à Athènes et dans d'autres grandes villes de Grèce il y a quelques semaines ont amené le pays au bord d'une crise de nerfs, et sont au centre de l'attention de l'opinion publique internationale. Pleins d'empathie pour le populisme et le sentimentalisme, les médias nationaux ont contribué à la création de cet imaginaire de révolte sociale, expression, pour certains, d'une permanente tragédie grecque.


Une vague d'analyses stéréotypées à propos de la révolte des jeunes a balayé les médias, et certains journalistes sont allés jusqu'à prophétiser une explosion sociale, voire une quasi-guerre civile.
Heureusement, nous en sommes très loin. Tout d'abord, ce mouvement n'a pas eu une base sociale spécifique, mais dispersée : des étudiants et des lycéens des quartiers bourgeois, des enfants d'immigrés et des groupes sociaux exclus. Des jeunes ont manifesté avec des "soixante-huitards", des apolitiques à côté d'anarchistes, des maoïstes avec des supporters d'équipes de foot. Et, comme d'habitude, le noyau initial était formé de groupes de jeunes anarchistes qui prennent plaisir à caillasser des magasins et à brûler des voitures dans "leur territoire" universitaire afin d'affirmer leur identité idéologique.
L'opinion générale a désigné la colère comme ressort principal de ces événements. En réalité, les sentiments étaient très divers : d'un côté, la haine et la rage des manifestants du mouvement altermondialiste et anarchiste ; d'un autre, la jalousie des émigrés contre la société de consommation ; d'un troisième, le plus important, le défoulement et le babillage des gamins qui faisaient l'école buissonnière pour participer à un théâtre de rue avec publicité garantie.
La plupart des manifestants ont eu le sentiment agréable de participer à une petite aventure qui fortifiait leur narcissisme, grâce aux transmissions télévisées. La phrase qui se voulait rassurante mais totalement ratée du ministre de l'intérieur, qui a déclaré que "la police sera sur la défensive", a fonctionné comme le feu vert à une participation générale aux émeutes, sans risque ni coût, en toute impunité. Bref, une sorte de plaisanterie sociale.
Ce mouvement n'a même pas vu émerger de nouvelles valeurs idéologiques susceptibles de préfigurer l'évolution des réalités sociales, comme l'avait fait Mai 68. Les manifestants ont trouvé leur point de convergence dans l'opposition à la police, banalité qui se répète depuis trente-cinq ans, mais ils n'ont eu aucune imagination dans leurs revendications, expression de la tradition étatique la plus classique de la gauche grecque ; et pour cause : ce sont les groupes gauchistes et les deux partis communistes qui ont réussi très vite à canaliser le discours public des manifestants.
Les émeutes ont confirmé la crise d'un gouvernement qui affronte de sérieux problèmes de légitimité : il s'est non seulement montré incapable de mettre en oeuvre des réformes indispensables, mais en outre, il est mêlé à plusieurs scandales économiques qui ont réduit sa capacité d'action.
En même temps, les événements ont montré combien la culture politique dominante, installée après la chute de la dictature des colonels en 1974, a contribué à l'impasse actuelle. La Grèce est probablement le dernier pays européen où des valeurs de type "démocratie populaire" imprègnent le discours public, surtout celui des intellectuels et des médias.
Rappelons qu'en 1989, année de la chute du mur de Berlin, la droite, pour des raisons électorales, ne s'était pas gênée pour former un gouvernement de coalition avec le Parti communiste, un des derniers partis staliniens en Europe.
Toute revendication égalitariste rencontre son écho dans cette culture politique, avec pour conséquence indirecte le fait que la violence ne soit pas dénoncée. Cette culture de la violence dite "politique" permet à une mouvance idéologique d'imposer son règne dans plusieurs secteurs de la société.
Ainsi, la loi qui interdit la présence de la police dans les universités au nom de la liberté de penser - et qui existe uniquement en Grèce - permet-elle à l'extrême gauche de s'y imposer par l'intimidation permanente. Des professeurs sont roués de coups ou menacés, un colloque scientifique traitant du communisme est boycotté si ainsi en a décidé le Parti communiste, etc.
Rien n'est resté du mouvement de décembre et du tsunami médiatique qu'il a généré. Rien sauf cette tentation de la violence et de l'anomie. Il est clair que si le discours des médias, des intellectuels et des partis politiques continue à présenter l'occupation des écoles par les lycéens comme "un avenir plein de promesse", la conséquence en sera une réceptivité accrue aux incantations du totalitarisme et du populisme.
L'expérience historique a montré que les révolutions "jeunistes" répandent plus le désastre que le bonheur ; le Cambodge des Khmers rouges et la révolution culturelle maoïste en sont les exemples des plus tragiques.
Heureusement, la "révolte" de décembre 2008 est plus proche de la farce que de la tragédie. Une farce que les enfants se plaisent à monter pour s'amuser.
________________________________________
Nicos Marantzidis est enseignant de sciences politiques à l'université de Macédoine (Thessalonique).

Και άλλη απόφαση ΕΔΔΑ για το δικαίωμα πρόσβασης στην πληροφόρηση, K.H. and others v. Slovakia (απόφαση 24 Απριλίου 2009, προσφυγή n° 32881/04)

Για όσους ενδιαφέρονται σχετικά με αυτό το ζήτημα, το ΕΔΔΑ φαίνεται να μην τους απογοητεύει τελευταία. Μετά την πρόσφατη ουγγρική απόφαση (βλ. προηγούμενο post), πριν από λίγες μέρες το δικαστήριο του Στρασβούργου δημοσίευσε και την εν λόγω σλοβακική, της οποίας το ιστορικό πλαίσιο είναι πιο πλούσιο από την πρώτη. Συγκεκριμένα, η K.H. αφορά οκτώ γυναίκες Ρομά, οι οποίες μετά την εισαγωγή τους σε νοσοκομεία προκειμένου να γεννήσουν διαπίστωσαν ότι δεν μπορούσαν πλέον να τεκνοποιήσουν. Οι κρατικές αρχές αρνήθηκαν να τους δώσουν πρόσβαση στους ιατρικούς τους φακέλους, έτσι ώστε να πληροφορηθούν οι ίδιες εάν τα νοσοκομεία έφεραν ευθύνη.

Το ΕΔΔΑ εξέτασε το παράπονό τους βάσει του άρθρο 8 της Σύμβασης, διάταξης που κατοχυρώνει, μεταξύ άλλων, και το δικαίωμα προστασίας τους ιδιωτικού βίου. Αναζήτησε δε τις θετικές υποχρεώσεις του κράτους στο πλαίσιο της συγκεκριμένης υπόθεσης. Υπογράμμισε ότι, προκειμένου το δικαίωμα πρόσβασης σε προσωπικές πληροφορίες να είναι αποτελεσματικό και ουσιαστικό, θα πρέπει το κράτος να φέρει το βάρος απόδειξης σχετικά με τους λόγους απόκρυψης προσωπικών πληροφοριών και όχι ο ενδιαφερόμενος, ο οποίος, σύμφωνα με το σλοβακικό δημόσιο, όφειλε να θεμελιώσει επαρκώς τους λόγους για τους οποίους επιθυμούσε την πρόσβαση στον προσωπικό του φάκελλο.

Η απόφαση καταλήγει επίσης και σε παραβίαση του άρθρου 6§1 λόγω της αδυναμίας των προσφυγουσών να προσκομίσουν τα κρίσιμα αποδεικτικά στοιχεία ενώπιον των δικαστηρίων.

Και με αυτήν την απόφαση το ΕΔΔΑ φαίνεται να υπογραμμίζει τον ολοένα και στενότερο έλεγχο που εφαρμόζει τα τελευταία τρία χρόνια σε περιπτώσεις παραβιάσεων των ατομικών δικαιωμάτων των Ρομά.

Hero (?) by accident

Φθινόπωρο του 2006 και μια ομάδα τεσσάρων αγοριών στο Τορίνο προπηλακίζουν ένα συμμαθητή τους που έπασχε από το σύνδρομο Down. Το αγόρι κατατρομοκρατείται και “κυριολεκτικά τα κάνει επάνω του”. Ως εδώ η ιστορία θα ήταν λίγο-πολύ συνηθισμένη, αφού όλοι ξέρουμε ότι σε κάθε σχολείο υπάρχουν καλόπαιδα που ρίχνουν ψιλές σε συμμαθητές τους. Θυμάμαι έναν που με είχε μουρλάνει στο Γυμνάσιο, το πλήρωσε όμως αργότερα, αλλά αυτό θα σας το πω άλλη φορά. Στην ιστορία μας η διαφορά είναι ότι παίρνει μέρος και η τεχνολογία και περιπλέκει τα πράγματα. Το ένα από τα τέσσερα αγόρια κατέγραψε με κάμερα το συμβάν και στη συνέχεια «ανέβασε» το βίντεο στο Google Video, όπου και παρέμεινε για περίπου δύο μήνες προτού η Google δεήσει να το αποσύρει.

Δυόμισι περίπου χρόνια αργότερα, η απόφαση των ιταλικών δικαστήριων, στο πλαίσιο ποινικής δίωξης που ασκήθηκε κατά των υπευθύνων της Google μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο θα εξελιχθούν οι επιχειρήσεις που προσφέρουν υπηρεσίες κοινωνικής δικτύωσης, μηχανές αναζήτησης ή γενικότερα τόπους φιλοξενίας απόψεων, φωτογραφιών και video τρίτων. Προς απάντηση είναι το κατά πόσον αυτού του είδους οι εταιρείες θα πρέπει να διέπονται από τους ίδιους κανόνες που διέπουν τα κλασικά μέσα ενημέρωσης . Ο δικηγόρος της Google υποστηρίζει ότι εάν θεωρηθεί ότι η Google είχε σε αυτήν την περίπτωση την υποχρέωση να ελέγξει το video πριν από τη δημοσίευσή του στον ιστότοπό της, αυτό θα ήταν ένα πολύ κακό προηγούμενο που θα μπορούσε να αποβεί θανατηφόρο για το Διαδίκτυο. Γενικότερα, όσοι τάσσονται εναντίον της θέσπισης τέτοιων υποχρεώσεων για τις εταιρείες που δραστηριοποιούνται μέσω Internet, προβάλλουν ότι αναγώριση ευθύνης του ιστοτόπου εν προκειμένω θα ισοδυναμούσε με την υποβολή μήνυσης κατά του ταχυδρόμου που επιδίδει γράμμα προσβλητικού περιεχομένου.

Από την άλλη πλευρά, η εισαγγελική αρχή επισημαίνει ότι η Google και οι αντίστοιχες εταιρείες δεν είναι απλώς ένα παθητικό μέσο, κάτι σαν πίνακας ανακοινώσεων στον οποίο ο ενδιαφερόμενος καρφιτσώνει αγγελίες. Μάλιστα, στη συγκεκριμένη υπόθεση υπογραμμίζουν ότι το επίμαχο video παρέμεινε αναρτημένο για δύο περίπου μήνες, χωρίς η Google να το «κατεβάσει» και μάλιστα παρά το γεγονός ότι πάνω από εξήντα άτομα είχαν προβεί σε αρνητικότατα σχόλια στη σχετική ιστοσελίδα. Σημειωτέον ότι κατά την περίοδο αυτή το βιντεάκι είχε καταλάβει και την 29η θέση της λίστας της Google με τα πιο διασκεδαστικά video!! Η Google απέσυρε βέβαια το video αμέσως σχεδόν μόλις οι ιταλικές αρχές επικοινώνησαν με την εταιρεία και της επισήμαναν την ύπαρξή του. Θεωρεί δε ότι η υποχρέωση να προβαίνει σε ένα είδος προληπτικού ελέγχου των video που μεταφορτώνονται στον ιστότοπό της είναι στην πράξη κάτι το αδύνατο. Και αυτό, διότι κάθε εβδομάδα «ανεβαίνουν» στο site 1.500.000 περίπου φιλμάκια.

Για την ιστορία πάντως, τα τέσσερα αγοράκια εντοπίσθηκαν με τη βοήθεια της ίδιας της Google και καταδικάσθηκαν σε κοινωνική εργασία για την πράξη τους. Ποιος είπε ότι η τεχνολογία δεν είναι δίκοπο μαχαίρι;

Πηγές: timesonline
privacyassociation
gizmodo
slate

Μπόλικο πράμα

Μπορεί να έχω κάνει καιρό να σας ενημερώσω για τη νομολογία του ΕΔΔΑ, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το τελευταίο κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια. Πάμε λοιπόν !

Δημοσίευση άρθρου σε εφημερίδα στο οποίο ο προσφεύγων εμπλεκόταν εμμέσως σε ποινική υπόθεση που βρισκόταν στο στάδιο της ανάκρισης
ΕΔΔΑ, A. v. Norway (απόφαση 9.4.2009, προσφυγή n° 28070/06)
Παρά το γεγονός ότι ο προσφεύγων δεν κατονομαζόταν στο δημοσίευμα, περιλαμβάνονταν στοιχεία από τα οποία η ταυτότητα του θα μπορούσε να προσδιορισθεί, ιδιαιτέρως από τον κοινωνικό του περίγυρο. Το ΕΔΔΑ δέχεται τη σημασία της πληροφόρησης του κοινού σχετικά με ποινικές υποθέσεις, οι οποίες προκαλούν το δημόσιο ενδιαφέρον. Θεωρεί όμως ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση το δημοσίευμα ενέπλεκε τον προσφεύγοντα στην ποινική υπόθεση, προεξοφλώντας μάλιστα την ενοχή του, χωρίς να έχουν προκύψει αντίστοιχα στοιχεία από την ανάκριση. Το γεγονός αυτό είχε δυσβάσταχτες συνέπειες για την προσωπική και επαγγελματική ζωή του, καθώς, μετά το επίμαχο δημοσίευμα, ο ίδιος καταδιώχθηκε στην κυριολεξία από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, έχασε τη δουλειά του και εγκατέλειψε το σπίτι του. Παραβίαση του άρθρου 8.

Δημοσίευση στον Τύπο φωτογραφίας καταδικασθείσας σε ποινική δίκη κατά την έξοδό της από το δικαστήριο
ΕΔΔΑ, Egeland and Hanseid v. Norway (απόφαση 16.4.2009, προσφυγή n° 34438/04)
Οι προσφεύγοντες, αρχισυντάκτες εφημερίδων ευρείας κυκλοφορίας, καταδικάσθηκαν σε δεκαπενθήμερη φυλάκιση (μετατρέψιμη σε πρόστιμο) για τη δημοσίευση φωτογραφίας καταδικασθείσας σε πολυετή φυλάκιση για ανθρωποκτονία, κατά τη στιγμή που η αστυνομία την οδηγούσε έξω από το δικαστήριο. Η καταδικασθείσα απεικονιζόταν σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση, κλαίγοντας και σκουπίζοντας τα μάτια της. Το ΕΔΔΑ κατέληξε σε μη παραβίαση του άρθρου 10, επιβεβαιώνοντας την πρόσφατη τάση της νομολογίας του να υποβαθμίζει την προστασία της ελευθερίας του τύπου σε σχέση με την προστασία της τιμής και αξιοπρέπειας. Θεώρησε ότι η στιγμή κατά την οποία ελήφθησαν οι επίμαχες φωτογραφίες (αμέσως μετά την ετυμηγορία του δικαστηρίου) καθώς και ο τρόπος που απεικονιζόταν η καταδικασθείσα, αποτέλεσαν αδιάκριτη συμπεριφορά εκ μέρους των δημοσιογράφων απέναντί της, η οποία μάλιστα δεν συμβιβαζόταν και με το συμφέρον της απρόσκοπτης απονομής της δικαιοσύνης. Ενδιαφέρουσες οι σύμφωνες γνώμες των δικαστών Ροζάκη και Malinverni σχετικά με την έκταση του « περιθωρίου εκτίμησης των κρατών-μελών » σε αντίστοιχες περιπτώσεις.

Δικαίωμα πρόσβασης ΜΚΟ σε προσφυγή, η οποία είχε υποβληθεί από βουλευτή ενώπιον του Συνταγματικού δικαστηρίου
ΕΔΔΑ, Tarsasag a Szabadsag-Jogokert v. Hungary (απόφαση 14.4.2009, προσφυγή n° 37374/05)
Τα ουγγρικά δικαστήρια απέρριψαν την αίτηση του προσφεύγοντος Μη Κυβερνητικού Οργανισμού να λάβει αντίγραφο της εν λόγω προσφυγής, με την οποία ο βουλευτής παραπονιόταν για τη συνταγματικότητα πρόσφατων τροποποιήσεων του Ουγγρικού ποινικού κώδικα. Το ΕΔΔΑ καταλήγει σε παραβίαση του άρθρου 10. Θεωρεί ότι η απόρριψη του αιτήματος του προσφεύγοντος βάσει της νομοθεσίας για την προστασία των προσωπικών δεδομένων δεν ήταν συμβατή με την προαναφερθείσα διάταξη της Σύμβασης. Είναι αξιοσημείωτο ότι το ΕΔΔΑ υπογραμμίζει πως θα ήταν μοιραίο για την ελευθερία της έκφρασης θα μπορούσαν να αποκλείσουν την πρόσβαση των ΜΜΕ σε κείμενα που αντανακλούν τις απόψεις τους σχετικά με ζητήματα δημοσίου ενδιαφέροντος, υπό το πρόσχημα προστασίας των προσωπικών τους δεδομένων. Επίσης, η απόφαση υπογραμμίζει τον ρόλο των ΜΚΟ στο πλαίσιο προστασίας της ελευθερίας του λόγου και την πληροφόρησης του κοινού σχετικά με ζητήματα δημοσίου ενδιαφέροντος. Όπως παραδοσιακά πράττει με τον Τύπο, το ΕΔΔΑ χαρακτηρίζει σε αυτήν την απόφαση και τους ΜΚΟ ως « σκυλιά-φύλακες » (watchdogs) της δημοκρατίας.

Θάνατος οπλίτη κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας. Αξιοπιστία της διοικητικής έρευνας
ΕΔΔΑ, Beker v. Turkey (απόφαση 24.3.2009, προσφυγή n° 27866/03)Το ΕΔΔΑ εξετάζει μέσω του άρθρου 2 τις συνθήκες κατά τις οποίες βρήκε τον θάνατο οπλίτης μέσα στον θάλαμο του τάγματος όπου υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία. Η διοικητική έρευνα που διενεργήθηκε από τις τουρκικές αρχές κατέληξε ότι το θύμα είχε αυτοκτονήσει. Ωστόσο, το ΕΔΔΑ διαπιστώνει ότι τα συμπεράσματα της έρευνας « αψήφησαν κάθε λογική » και θεωρεί ότι οι τουρκικές αρχές δεν προσέφεραν επαρκείς εξηγήσεις για τον τρόπο με τον οποίο επήλθε ο θάνατος. Βάσει αυτού του στοιχείου, το ΕΔΔΑ αντιστρέφει το βάρος απόδειξης και καταλήγει σε παραβίαση του άρθρου 2 της Σύμβασης.

Ο Lord Hoffmann πήρε τ΄όπλο του

Ο Lord Hoffmann είναι δικαστής στο ανώτατο βρετανικό δικαστήριο, το House of Lords. Πρόσφατα, πριν από ένα μήνα, σε ομιλία του στο Judicial Studies Board επέκρινε δριμύτατα το Ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τον ακτιβισμό του και για την τάση του να λειτουργεί ως ένα οιονεί Ευρωπαϊκό Συνταγματικό Δικαστήριο, παρά το γεγονός ότι στερείται της σχετικής πολιτικής νομιμοποίησης. Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τις απόψεις του, αξίζει. πιστεύω, να διαβάσετε την εισήγησή του διότι περιλαμβάνει τα βασικότερα επιχειρήματα όσων απορρίπτον την ιδέα της παγκοσμιότητας των ατομικών δικαιωμάτων. Κατά τον Hoffmann, πιστού οπαδού του Bentham όπως απορρέει από το κείμενό του, τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν μεν παγκόσμιο χαρακτήρα, ωστόσο η εφαρμογή τους στην εκάστοτη έννομη τάξη δεν μπορεί να είναι αρμοδιότητα ενός υπερεθνικού δικαστηρίου αλλά του εθνικού δικαστή. Στρέφοντας τα φαρμακερά του βέλη κατά του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, ο Hoffmann αναρωτιέται από πού κι ως πού μπορεί ο Σλοβένος και ο Μολδαβός δικαστής να αποφασίζουν για εξιεδικευμένα ζητήματα εφαρμογής του βρετανικού δικαίου, όπως τη δυνατότητα νυχτερινών πτήσεων στο αεροδρόμιο του Heathrow (απόφαση Hatton and others v. UK) ή την απαγόρευση της αυτοενοχοποίησης ως αρχής του ποινικού δικαίου. Κατά τον Hoffmann, όταν το ΕΔΔΑ μπαίνει σε τόσο ειδικά ζητήματα (για τα οποία ο ίδιος υπονοεί ότι το δικαστήριο του Στρασβούργου δεν ξέρει τί του γίνεται) έχει απλώς την ευχαρίστηση of «teaching grandmothers to suck eggs» (την έκφραση τη δανείζεται από τον Bentham).
Πίσω από τα ενδιαφέροντα επιχειρήματα του Lord Hoffmann διαγράφεται ξεκάθαρα ο βρετανικός σνομπισμός και η άποψη ότι «δεν θα μας μάθουν αυτοί οι άσχετοι τη δουλειά μας». Κάτι δηλαδή σαν την πρόσφατη άποψη Έλληνα Αρεοπαγίτη, ο οποίος χαρακτήρισε το ΕΔΔΑ σε άρθρο του στο Νομικό Βήμα ως «το δικαστήριο του Καδή» χωρίς φυσικά να συνοδεύει το κομπλιμέντο του με μια θεωρητική ανάλυση του επιπέδου αυτής του Hoffmann. Ο Hoffmann πάντως επιλέγει να αγνοεί το ίδιο το περιεχόμενο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το οποίο έχει μεν παγκόσμιο χαρακτήρα αλλά, όταν εναπόκειται σε ένα υπερεθνικό δικαστήριο να το ερμηνεύσει τότε το αντικείμενο του ελέγχου δεν μπορεί παρά να είναι οι συγκεκριμένες έννομες τάξεις των κρατών-μελών. Η αποσπασματική παράθεση από τον Hoffmann ορισμένων νομολογιακών παραδειγμάτων του ΕΔΔΑ με τα οποία ο ίδιος σφόδρα διαφωνεί, δεν μπορεί να επισκιάσει τον βαθύτερο λόγο ύπαρξης του ΕΔΔΑ. Αυτός δεν είναι άλλος από τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής συνταγματικής τάξης, η οποία απαιτεί τη διαμόρφωη κοινών αρχών εφαρμογής των δικαιωμάτων που κατοχυρώνονται από τη Σύμβαση.
Ας μην ξεχνά ο Λόρδος τον λόγο γέννησης της Σύμβασης και δημιουργίας του ΕΔΔΑ: την εναρμόνιση των δικαιικών τάξεων των κρατών μελών, στο επίπεδο προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων, και τη διαμόρφωση κοινών δημοκρατικών αξιών. Το έργο αυτό ανατέθηκε στο ΕΔΔΑ, σε έναν υπερεθνικό δικαστή, όχι για πλάκα αλλά για να αποφύγει η Ευρώπη ένα νέο Σύνταγμα της Βαϊμάρης και ένα νέο Παγκόσμιο Πόλεμο. Εν έτει 2009, οι απόψεις του ανώτατου Άγγλου δικαστή μου φαίνονται πολύ επαρχιώτικες...

Πίθηκοι, ερπετά και σατανικοί χαυνόπρωκτοι

Λοιπόν, ήθελα να γράψω για την απόφαση του ΕΔΔΑ Branduse v. Romania, που δημοσιεύθηκε στις 8 Απριλίου και αφορά τη σουρεαλιστική κατάσταση καταδικασθέντος, ο οποίος εξέτιε την ποινή του σε φυλακή δίπλα σε χωματερή. Το ΕΔΔΑ κατέληξε πέρα από την παραβίαση του άρθρου 3 και σε παραβίαση του άρθρου 8, δεχόμενο ότι η δυσωδία από το σκουπιδαριό επιβάρυνε την υγεία του προσφεύγοντος.
Ωστόσο, κάποιοι φίλοι μου έστειλαν link σε κείμενο του site «Ορθοδοξία», όπου ο συντάκτης του αναλύει με διεισδυτικότητα τον σατανικό τρόπο με τον οποίο η ελληνική πολιτεία επιχειρεί μέσω του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου (αυτό του Στρασβούργο και όχι το ξαδελφάκι της πόλης με τη μεγάλη γέφυρα) να εισαγάγει τη δυνατότητα γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Όταν διαβάζω τέτοια μπιζουδάκια, αισθάνομαι όπως η μύγα πάνω από την καρπουζόφλουδα. Κολλάω και θέλω να γράψω σχολιάκι.
Τον συντάκτη φαίνεται να τον απασχολεί ιδιαιτέρως το ζήτημα του γάμου «μεταξύ των ανωμάλων» έτσι ώστε να έχει εντρυφήσει τόσο σε θέματα συγκριτικού δικαίου όσο και στη νομολογία του ΕΔΔΑ. Έτσι, προσφέρει στο κοινό του χρήσιμες πληροφορίες για το τί συμβαίνει στη Δανία και στη Νορβηγία ενώ αναφέρεται και στην απόφαση Ε.Β. κατά Γαλλίας του ΕΔΔΑ. Τώρα για το τελευταίο τα μπερδεύει λιγουλάκι αφού στη συνέχεια η αναφορά στη νομολογία του Δικαστηρίου των ΕυρωπαΪκών Κοινοτήτων δείχνει ότι θεωρεί πως τα δύο ευρωπαϊκά δικαστήρια είναι ένα και το αυτό. Δεν του κρατάμε πάντως κακία. Εδώ νομικοί και μεγαλοδημοσιογράφοι αγνοούν ότι ΕΔΔΑ και ΔΕΚ δεν είναι το ίδιο πράγμα, στον Άμβωνα της Ορθοδοξίας θα κάνουμε μούτρα για την ημιμάθειά του;
Μαθαίνουμε διάφορα ενδιαφέροντα από το άρθρο, όπως ότι στη Νορβηγία επιτρέπεται η κτηνοβασία. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου ήρθε αμέσως στο μυαλό η εικόνα ρωμαλέου ψαρά να κυνηγάει κανένα πρόβατο σε φιορδ για να του γνωρίσει το μεγαλείο του έρωτα. Παρεμπιπτόντως, στην Ελλάδα ποινικοποιείται η κτηνοβασία; Πώς τη βρίσκουν άραγε οι βοσκοί στα απομακρυσμένα χωριά της Πίνδου; Πάντως για να μη μακρηγορώ, η βασική θέση του άρθρου είναι ότι σκοπίμως ο Έλληνας νομοθέτης άφησε τα ομόφυλα ζευγάρια εκτός του Συμφώνου συμβίωσης, αφού, σύμφωνα με τη νομολογία του δικαστηρίου του Στρασβούργου, το εν λόγω Σύμφωνο θα πρέπει να επεκταθεί και σε αυτά. Τώρα, εδώ που τα λέμε, δεν έχει και πολύ άδικο. Μάλλον κάπως έτσι θα πρέπει να σκέφτηκε ο πονηρός Έλλην νομοθέτης. Αντί να χάσει το κυβερνών κόμμα καμμιά ψήφο από όλους αυτούς που έχουν τον Τελευταίο Πειρασμό για προσάναμμα, καλύτερα να αφήσουν απέξω τους χαυνόπρωκτους, (τη λέξη την έμαθα από το άρθρο- παρατηρούμε πάντως πλούτο λεξιλογίου ως προς τη συγκεκριμένη κατηγορία πολιτών) και να έρθει μετά το Στρασβούργο να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Και να τα πρωτοσέλιδα για Ευρωχαστούκια και άλλα τέτοια ψιλοβιτσιόζικα.
Το καλύτερο μας το φύλαει, ωστόσο, για το τέλος. Δεν μπορώ να αντισταθώ και θα παραθέσω ατόφια την παράγραφο: «Ω άνθρωποι και δη οι άρχοντες γιατί κλείνετε τα ώτα σας στη φωνή του ουρανού; Δεν ακούτε τον Κύριό μας που βροντοφωνάζει: «Αμήν λέγω υμίν. Εγώ το Α, εγώ και το Ω. Διορθώστε τα σφάλματα που όργισαν τον Πατέρα μου. Ω άνθρωποι γιατί γίνατε πίθηκοι και ερπετά; Δεν σας αρέσει αυτό που ο Πατήρ μου έδωσε, δηλαδή άνδρας με γυναίκα για να κάνουν τον πληθυσμό και τα παιδιά τους να είναι γερά; Σταματήστε γιατί θα έρθει και άλλο χτύπημα. Η ομοφυλοφιλία δεν είναι ορθή. Θα πάτε όλοι στο πυρ του Θεού. Εγώ που σας έδωσα ζωή αιώνια σας παρακαλώ, διορθωθείτε. Γίνεται η διάσωση του πλανήτη γη. Τα παιδιά που κλαίνε δεν θέλουν ομοφυλόφιλους αλλά μάνα και πατέρα. Αμήν».

Καλά, τον φαντάζομαι τον τύπο να τα λέει αυτά μπροστά στον καθρέφτη με στυλ Robert De Niro στο Angel Heart. Και τον χαυνόπρωκτο να κραυγάζει “I want to know who I am!!”. Αξιοσημειώτη πάντως είναι η αποστροφή για τη διάσωση του πλανήτη γη (sic). Δεν πολυκαταλαβαίνω πώς συνδέεται η ομοφυλοφιλία με την καταστροφή του περιβάλλοντος. Παρακαλώ τον συντάκτη του άρθρου να μας εξηγήσει με ποιον τρόπο η εν λόγω δραστηριότητα επιδεινώνει την τρύπα του όζοντος.