Τα ίδια και τα ίδια με τους αντιρρησίες συνείδησης...

Ποινική καταδίκη αντιρρησία συνείδησης και θρησκευτική ελευθερία
ΕΔΔΑ, Bayatyan v. Armenia, (απόφαση 27.10.2009, προσφυγή no. 23459/03).

Μια που γράψαμε χτες για τη Lautsi, να και μία ακόμα πρόσφατη απόφαση, η οποία όμως μας απογοήτευσε. Το ΕΔΔΑ έκρινε ότι η ποινική καταδίκη του προσφεύγοντος, αντιρρησία συνείδησης, για την άρνησή του να εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις δεν ήταν αντίθετη προς το δικαίωμα στη θρησκευτική ελευθερία και, άρα, δεν υπήρχε πρόβλημα με το άρθρο 9 της Σύμβασης. Επιβεβαιώνοντας παλαιότερη και παρωχημένη πλέον νομολογία, το δικαστήριο του Στρασβούργου έκρινε ότι η συγκεκριμένη διάταξη θα πρέπει να ερμηνεύεται υπό το φως του άρθρου 4§3 β) της ΕΣΔΑ. Συνεπώς, η δυνατότητα αναγνώρισης της αντίρρησης συνείδησης και, συνακόλουθα, της μη επιβολής ποινικών κυρώσεων για την άρνηση στράτευσης, ανήκει αποκλειστικά στη διακριτική ευχέρεια κάθε κράτους-μέλους.

Σημειωτέον ότι το ΕΔΔΑ έχει μέχρι τώρα αντιμετωπίσει το ζήτημα της αντίρρησης συνείδησης στο πλαίσιο άλλων άρθρων της Σύμβασης, καταλήγοντας μάλιστα σε παραβιάσεις της τελευταίας. Ενδεικτικά αναφέρω τη Thlimmenos v Greece (2000), όπου διαπιστώθηκε παραβίαση του άρθρου 9 σε συνδυασμό με το άρθρο 14, καθώς ο αποκλεισμός του προσφεύγοντος, αντιρρησία συνείδησης, από την πρόσβαση στο επάγγελμα του ορκωτού λογιστή οφειλόταν στην προηγούμενη καταδίκη του για ανυποταξία. Επίσης, στις Ülke v Turkey (2006) και Tsirlis and Kouloumpas v Greece (1997), το ΕΔΔΑ είχε καταλήξει σε παραβιάσεις των άρθρων 3 και 5 αντίστοιχα, σε περιπτώσεις καταδίκης αντιρρησιών συνείδησης. Άντε, να δούμε μήπως η Bayatyan σταλεί στο Grand Chamber και αποφασίσει επιτέλους το ΕΔΔΑ να εκσυγχρονίσει τη σχετική νομολογία του στο πλαίσιο του άρθρου 9.