Perlala c. Grèce, bis

Είναι ευχάριστο ότι ο Τύπος ασχολείται και με αποφάσεις του ΕΔΔΑ που δεν αφορούν μόνο τα, πιο πιασάρικα για την κοινή γνώμη, θέματα ατομικών δικαιωμάτων, όπως την απαγόρευση βασανιστηρίων και την ελευθερία της έκφρασης αλλά και άλλα, πιο τεχνικά όμως στο τέλος εξ ίσου σημαντικά. Έτσι στη χθεσινή Ελευθεροτυπία (5.3) διάβασα τρία άρθρα σχετικά με την απόφαση Perlala c. Grèce, για την οποία είχαμε ήδη μιλήσει σε αυτό το blog. Να μου επιτρέψουν πάντως οι συντάκτες αυτών των άρθρων μια παρατήρηση. Όταν διαβάζουν μια δικαστική απόφαση, να τη διαβάζουν προσεκτικά και να μην τη βάζουν να λέει αυτό που οι ίδιοι θα ήθελαν να πει. Έτσι, σε ό,τι αφορά την Perlala, σωστά η κ. Φωτοπούλου αναφέρει τα πραγματικά περιστατικά της υπόθεσης και παρουσιάζει την κρίση του ΕΔΔΑ, το συμπέρασμά της όμως είναι κατά τι ανακριβές: το ΕΔΔΑ δεν καταδίκασε το ελληνικό κράτος λόγω της στάσης του Αρείου Πάγου "να αρνηθεί να εξετάσει εάν η αξιολόγηση του αποδεικτικού υλικού από το δευτεροβάθμιο δικαστήριο έγινε σύμφωνα με την αρχή της δίκαιης δίκης", αλλά επειδή ο Άρειος Πάγος απέρριψε ως απαράδεκτο τον συγκεκριμένο λόγο αναίρεσης με την αιτιολογία ότι αυτός εδραζόταν αποκλειστικά στο άρθρο 6 της Σύμβασης και χωρίς παράλληλη επίκληση του άρθρου 510 του Κώδικα πολιτικής δικονομίας.
Ακόμα πιο ανακριβή ήταν τα συμπεράσματα του δικηγόρου κ. Χούρσογλου. Αν διαβάσει λίγο προσεκτικά την απόφαση θα αντιληφθεί ότι το ΕΔΔΑ δεν "ανάγει στο δικαίωμα στη δίκαιη δίκη, τον σεβασμό του οποίου απαιτεί, τον έλεγχο από τον Αρειο Πάγο της αξιολόγησης των αποδείξεων, που οδήγησαν σε μια δευτεροβάθμια καταδίκη". Πέραν του ακατανόητου αυτής της φράσης, η νομολογία του ΕΔΔΑ είναι πολύ προσεκτική στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει την κρίση των αποδεικτικών μέσων από τον εθνικό δικαστή. Μάλιστα, στην Perlala, το ΕΔΔΑ τονίζει για πολλοστή φορά ότι δεν είναι δουλειά του να υποδείξει στον εθνικό δικαστή πώς θα αξιολογήσει τα αποδεικτικά μέσα. Δεύτερον, το ΕΔΔΑ δεν "αξιώνει από τον Αρειο Πάγο να ελέγχει ευθέως εάν μια ποινική δίκη διασφάλισε τα δικαιώματα του κατηγορουμένου που ορίζει το άρθρο 6 της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου". Δεν νομίζω να συμφωνεί κανείς με την άποψη ότι ο Άρειος Πάγος περίμενε την Perlala για να λάβει υπ΄όψη του και τις επιταγές του άρθρου 6 της Σύμβασης σχετικά με τα δικαιώματα του κατηγορουμένου. Αυτό που του υποδεικνύει το ΕΔΔΑ στην Perlala, σημαντικό από μόνο του, είναι ότι ο Άρειος Πάγος πρέπει να λαμβάνει υπ΄όψη του τον αναιρετικό λόγο και να τον εξετάζει ακόμα και όταν ο ενδιαφερόμενος επικαλείται αποκλειστικά και μόνο το άρθρο 6 της Σύμβασης ενώπιόν του.
Με άλλα λόγια, το πρόβλημα στην Perlala ήταν ότι ο Άρειος Πάγος κρύφτηκε για άλλη μια φορά πίσω από το δάχτυλό του, για να πετάξει από πάνω του μια υπόθεση. Η στενόμυαλη θέση του ανώτατου ακυρωτικού ήταν ότι όταν ο ενδιαφερόμενος προβάλλει παραβίαση της αρχής της δίκαιης δίκης, αυτό πρέπει να γίνεται απαραιτήτως και με παράλληλη επίκληση του ελληνικού δικαίου. Εν έτει 2007, δεν σας μοιάζει λίγο επαρχιώτικη αυτή η άποψη ;

Black pig